Dingen die ik niet snap bij mannen

Ik kan altijd goed met mannen. Mijn vader en broers; ik lurrrv them. En ik ben zo'n meisje dat veel jongensvrienden heeft, zonder ingewikkelde toestanden, en natuurlijk is er M.

In het huis waar ik woon, leeft ook een aantal mannen. Daar kan ik over het algemeen ook heel prima mee overweg. Ik kijk vaak met be- en verwondering naar ze. Er zijn bijvoorbeeld van die dingen dat je soms een huisgenoot hebt die stom is, om welke reden dan ook. Dan kunnen de mannen altijd denken van 'hij is dan wel stom, maar hee, we kunnen er leuk biertjes mee drinken in de kroeg, dus ach'. Terwijl wij vrouwen dan denken 'we staan hier wel leuk in de kroeg biertjes te drinken, maar ik ben heus niet vergeten dat je stom bent'. Op dat soort momenten lijkt het me heerlijk om als een man te redeneren. Want ik snap heus wel dat als je zo redeneert je sociale-biertjes-drink-leven een stuk soepeler verloopt (ik heb hier overigens over het algemeen niet over te klagen, hoor).

Toch zijn er een aantal dingen die ik niet snap van mannen... Ik heb er geen oordeel over, hoor, maar dan zie ik ze er mee bezig, of ik hoor ze er over en dan denk ik 'goh?'. Deze week zijn bijvoorbeeld twee mannendingen waar ik niks van snap weer uitgebreid onder mijn aandacht gekomen. Het waren 'boren' en 'bebaarding' .

Boren. Niet als werkwoord, maar als dingen; daar zijn jullie over het algemeen gek op (uitzondering = Maeb = daargelaten). Waarom? Ze zijn zo onhandig vast te houden ... Je kunt ze relatief weinig gebruiken. (Ikzelf verhang tenminste niet elke week mijn schilderijen.) Je kunt ze niet laten bijdragen aan je cool door je boor mee te nemen naar bijvoorbeeld de supermarkt of 'm in je hand houden als je gaat dansen in de dixo, bij wijze van gadget...

Baarden. Bijna geeneen van jullie heeft er eentje, maar jullie willen er wel bijna altijd een. Groei er dan één, of een halve, of kgggggggg just GO!! (En bakkebaarden; don't get me started on them!)

Dat was m weer. Hoi!

Alvast sorry

Episode 2 in de soap die Lekkage heet

(of Episode woeh- weetikveel- van de soap; Het Rottende Huis -qua Buizen Waar Water Doorheen Behoort Te Gaan- Waarin Nynke en Martha Wonen; te U.) (Dat laatste kan dus als je meetelt dat eerder dit jaar onze verwarming het af liet weten, ergens in januari was dat, geloof ik...) (En dat toen ook een keer de afvoer het niet meer deed en de klusjesman zich een hernia plopperde.)

In elk geval. Deze aflevering heet ' Sorry'. En ik bedoel daarmee sorry aan de mensen die vandaag overlast hebben / hadden / gaan krijgen vanwege de hoogwerker die onze straat gaat afsluiten. Dit moet helaas, omdat de buizenmaakmeneer zelf gisteren niet het dak op durfde te klimmen, naar de wortel van het lekkage-kwaad, te weten iets van lood aan de schoorsteen. Hij moest vandaag terug komen compleet met hoogwerker om het euvel te verhelpen.

Dus echt sorry dus, en aanstaande zaterdag schenk ik thee met pennywafels om het goed te maken met jullie.

Zachtjes tikt de regen door het zolderraam (als zolderraam = muur)

Ik weet welke geluiden er in mijn trapgat, wasmachine, kamer en computer thuis horen, en welke niet. In mijn kamer hoort bijvoorbeeld NOOIT een druppend geluid en dus werd ik vannacht wakker toen het daar wel ineens was.

Buiten sloegen de regens tegen de ramen, het water kolkte over mijn balkon en er stonden grote plassen op het plein. Binnen droop mijn computermuur. Door het plafond, bij de verwarmingsbuizen kwam een straal, die over de muur naar beneden kronkelde om uiteindelijk op het tapijt te spetteren, daar maakte de spetters aanstalten om mijn computer en stekkerdozen te betreden, maar daar stak Martin een stokje voor door alles uit te zetten en los te maken en weg te trekken. En even, twee seconden voor hij hier aan begon, was hij er nog van overtuigd dat ik m wekte om de geiten te melken, dus hier mag best even voor geaplaudisseerd worden, me dunkt.

Ik maakte me ondertussen overigens zeer nuttig door te bedenken welke joggingbroek ik aan moest doen als ik door het huis ging dwalen op zoek naar 'wat er aan de hand was'. Het werd mijn smurf-blauwe (met een sjirt). Een beetje tegen de muur knotsend liep ik vervolgens door de gangen, keek hier, en keek daar, en kwam tot de conclusie dat het waarschijnlijk aan de dakgoot lag. (En lees nu de laatste zin nog een keer, en dan nu op z'n Gert-Jan Droges, als je m de eerste keer niet zo las.)

Éen van Roelofs betere vindingen

Z'n plek waar je altijd vroeg moet aantreden om vervolgens een hele tijd niks te doen, is Schiphol. Ik ben niet in het bezit van vliegangst, dus heb niks om me af te leiden. Als ik dan echt al 4 keer koffie heb gedronken, alles wat mijn reispartner ook zelf heeft kunnen zien, alsnog heb uitgesproken ('hee kijk; een vliegtuig', 'zouden dat Nederlanders zijn die naar het buitenland gaan, of buitenlanders die terug gaan naar hun eigen land?' en 'dat vliegtuig gaat al, zou de onze dan ook snel gaan?', 'stonden die mensen net ook niet achter ons?') dan is er iets wat me altijd weer opfleurt.

Roelof heeft het me geleerd, hij kan dit met verve. Je gaat naar de loopband w-a-t-s-j- -j-ó-o-r--s-t-é-p- (mijn favoriete vervoermiddel, samen met de roltrap). Je gaat er achterstevoren op staan. Je bevriest midden in een stap. Deze houding hou je vast. Dan ga je, terwijl je dus achteruit door de luchthaven glijdt, om de beurt je hielen oplichten, je tenen blijven op de band staan.

Nu hoef je alleen maar toemdoedoe doem doe ta da doem doem te neurieën, en zie je cool pieken, want; een perfecte moonwalk is de jouwe.

Er is er niet zomaar één jarig, hoera, hoera...

De jarige van vandaag is één van mijn allerfavorietste personen aller ooit. Mijn mama!!!

Heel erg gefeliciteerd, Inge! Een hele leuke dag en tot zaterdag!

Kussennnnnnnnnnnn!

(om haar ook te feliciteren; toeter drie keer als je hier langs rijdt)

Een discutabel begin is ook het halve werk

Ik eet 's ochtends altijd voor de tv. Ik kijk het journaal en een stukje Goedemorgen Nederland (Daphne, ik mis je nog steeds met passie, als je dit leest, belllll me) en heel soms luister ik dan nog wat muziek van TheBoxTMFMTV. Vanmorgen zat ik dus weer op de bank. De koffiepot stond naast me op een kussen, mijn boterhammen waren precies goed getoast, de zon scheen en de geringe mate van prietigheid van mijn haar verried dat mijn nieuwe shampoo een goede was. Ik keek tevreden met een half oog naar de plantjes op mijn balkon.

Toen kwam ineens mijn ex (R. van de G. !1!!!11!!1!1!!!!!!!1) op tv, bij het NOS Journaal; daar zeiden ze dat hij gisteravond in NOVA was geweest; met een artikel dat hij voor de Vrij Nederland had geschreven. Hij onthulde en klaagde aan en had voor kamervragen gezorgd. Hij stond kortom, mega-succesvol op de bovenste sport van de onderzoeksjournalistiek-ladder te triomferen heden morgen.

Ik ben dus ook journalist.

...

Boeien, dacht ik toen. Ik vind je toch niet echt een leuk mens, en ik weet tenminste weer iets waarover ik een blog kan schrijven.

Mijn balkon, oftewel, de Keukenhof +

Vorige week moest ik zhoo hard studeren. Dus ben ik naar het tuincentrum gegaan om daar plantjes te kopen.

De Disketteweg, want daar resideer ik nu

De Disketteweg, dus, maar eerst even een plaatje van een Schattekat, zodat jullie niet meteen brakend afhaken.

*lief he?*

*echt lief*

*ik wil ook een kat* (correctie, ik wil gewoon DEZE kat)

*ik wil m bijna net zo graag als ik een een zeepaardje wil*

*smacht*



Anywayz. Ik wilde eigenlijk een foto plaatsen van mijn nieuwe machtsbasis, maar ik ben mijn camera thuis vergetennn. Uitstel, geen afstel, echt!

Het was nogal een queeste om hier te komen. Zegmaar eerst op de fiets (maar dat kan ik gewoon), toen met de vertraagde en *dingdong* uitvallende trein. Dus met een andere trein, die *dingdong* ook niet reed. Toen maar met een trein naar station Amersfoort (ik moest naar Amersfoort Schothorst, maar ik dacht van Amersfoort CS is daar dichter bij dan Utrecht CS, dus op hoop van zegen). Bij kaartjescontrole in de trein er achter komen dat je kortingskaart nog niet geldig is. Bijna gaan huilen. Gematst worden. Vervolgens op Amersfoort CS wachten op treintje naar Schothorst. Dat treintje heeft eerst vertraging en dan *dingdong* ... je raadt het al. Verder met de bus dus. Die gaat door heeeeeel Amersfoort (en omstreken en periferie en de uiterwaarden enzo.). Dat duurt dus wel even. Maar toen was ik er ook en kreeg ik gelukkig een lift aangeboden voor de terugweg!

Het gebouw zelf?

* er groeien planten in het trappenhuis (en dat is de bedoeling van iemand)
* alle kantoren lijken op elkaar en dus kan je je eigen kantoor niet vinden
* er zijn geen (GEEN) prullenbakken en / of papierbakken in het ganse gebouw te bekennen (het is dus best een troep)
* ik zit nog steeds bij Johan (praise the Lord)
* de koffieautomaat staat aan het einde van de gang en je moet geen gewone koffie nemen want die smaakt naar viltstiftkarton
* de wc is helemaal aan de andere kant van het gebouw (dus ter hoogte van station Amersfoort CS)
* de wanden zijn hier van pizzzadozen
* ik kijk uit op Johan, (en Johan op mij, maar ook nog op meer) want achter mij, buiten, sjeest een paar keer in het uur een goederentrein plat door de rails-bocht, verder zijn er veel grijze gebouwen te zien (voor Johan) en wat riet
* mijn kantoor is wel vet veel groter dan het vorige
* Van al mijn Jip en Janneke raamplakplaatjes heb ik alleen nog een ballon, Takkie en ' Jip die Janneke met een spin achterna zit'

Voor Tijmen

Lieve Tijmen,

Dit is het stuk weg wat jouw jeugd van de mijne scheidt. Jouw ouders wonen als je je omdraait een stukje terug, richting het dorp. De mijne wonen als je de eerste brug rechts over gaat en om het hoofdgebouw heen loopt, rechts.

Het is twee of drie minuten lopen, denk ik.

Tot vanavond!

Martha

Een *TIP* gratis en voor niets

He Hallo!

Daar was ik weer. Jhhha, sorry, drukdrukdruk! Mea culpa... Om te slijmen, krijg je van mij, helemaal gratizz & fho niks een TIP !

Ik ga er voor het gemak maar even van uit dat je veel boeken leest en van pizza's houdt, met passie. Anders tssssk, ga je ogen wassen met zeep en krijg een dwangneurose waarbij je ... *denkt na door de lucht te bestuderen met 1 hand aan de kin (heel strike a pose-ish)* ... wurmen moet eten (hééldetijd).

Maar als je dan dus van boeken houdt en pizza's bemint, dan is er dus een geweldig iets wat je kunt doen. Als echte boekliefhebber, sleep je de objects of your affection overal mee naar toe. Dat is niet goed voor boeken, die gaan ervan kreuken en oren. Maarja je houdt van ze, dus je sleept ze mee, zo gaan die dingen. Nu komt het g-oe-eldige. Als je dan dus fijn een pizza hebt gegeten (zo één uit de winkel, uit een kartonnen doos) dan bewaar je die doos ...


OM JE BOEK IN MEE TE NEMEN!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!1! !!!11111!!!!!!!!!!!!!!


Je doet het boek in de doos met de rug naar je toe, tot het boek goed in een hoek zit, en dan scheur je de doos op maat bij en dan heb je een goede boekenhuls en bijkomend voordeel; in de trein heb je aanspraak. En voor dikke boeken; Big American pizza's!! (Die eet ik zelf niet, maar ik heb huisgenoten die dat wel doen, haha.)

Doe er je voordeel mee.

doeiiiiiiiiiiiiiiii

Move!!!

We gaan verhuizen met werk. Van een Vrije Schoolgebouw met een enorme tuin (echt zo'n leuke met vlinderstruiken en heuveltjes en overal wilde planten en waar het lekker ruikt en met veel zon en een vijver met een eend die er vorig jaar in in geslaagd om alle 12 haar kuikentjes groot te brengen (want geen vijanden en veel lunches)) naar het industrieterrein van Amersfoort. De straat waar ik daar kom te zitten heet, werkelijk waar, de Disketteweg...

Ik hoef er inmiddels niet meer heel erg van te huilen, maar toch dank voor je medeleven.

Gelukkig hebben we echter een goede verhuisinstructie gekregen (zoals ik Martin al mailde). Misschien hebben jullie er iets aan als je ook ooit gaat verhuizen (al dan niet met je werk), dus hier komt 'ie, met dank aan mijn baas (qua werk).

punt 1) we gaan verhuizen

punt 2) dat gaan we dus deze week doen

punt 3) er zijn dozen

punt 4) de concierge weet waar die zijn (dus zoek dat verder met hem uit, wil je?)

punt 5) doe de doos open, doe je spullen er in, doe de doos dicht

punt 6) ik ben er zelf vandaag niet, doei

(dit was dus een beetje overdreven, maar toch wel de strekking van de moraal van het verhuisverhaal)

MAAR, en dit stond er dus wel echt in, aan het eind van de instructie ...

punt 674.c) HET IS NIET DE BEDOELING DAT JE ZELF JE MEUBELS GAAT VERHUIZEN!!

Klote, zeg. Johan had onze archiefkast al op zijn bagagedrager gebonden en ik stond op station Overvecht met mijn bureau toen ze me belden.

Extreme City Survival 2 The Max

Ray Mears kan een maand in een zinderende woestijn overleven met behulp van slechts een wollen draadje, zijn favoriete kerst-cd en een foto van zijn moeder. Overleven is inderdaad een kunst, en hij beheerst dat kunstje met verve. Als je het hebt over overleven in de woelige, periferieke delen van deze wereld, tenminste. In een stad is hij echter niets. Daar laat hij zich verpulveren als een peentje in een sapcentrifuge (zoals de Bulstronk het zo mooi uitdrukt in Roald Dahls fantastische boek Matilda).

Hoe te overleven in Amsterdam, les 1, Ray. Als je dreigt te verdwalen in een regenachtig Amsterdam dan 1) laat nooit weten dat je bang bent, want dan grijpt Amsterdam je, 2) slenter verder en doe alsof je het leuk vindt en van de vogelpoep aan het genieten bent (kijk ondertussen frantic op alle bordjes om de bekende weg terug te vinden, zonder vragen) 3) zodra je een plas ziet, werp je er dan in en lik er zo veel mogelijk van op, want uitdroging is een groot gevaar dat immer op de loer ligt, en je moet dus re-hydraten zodra de kans zich voordoet.

Succes en off you go!

Sunshine has left the building

Je hebt mensen die iedereen graag ziet. Zelf ben ik niet zo iemand, maar mijn collega Ineke is dat zeker wel. Parmantig meisjesachtig zwiept ze met haar vlechtje heen en weer als ze door de gangen loopt. Ze fietst door weer en wind naar werk en van haar mag je een droge polo uit de stapel relatiegeschenken pakken als jij zelf wel nat bent geregend omdat je te stom bent om een regenjas te kopen. Ze maakt notulen waardoor iedereen welbespraakt lijkt en waardoor iedereen ineens snapt wat iedereen bedoelde. Als je pijn in je rug of je schouder hebt, dan zorgt Ien voor een goede stoel of gaat jouw gelpad terug pakken bij de mondige collega die m ooit van je heeft geleend, maar vervolgens niet meer terug heeft gegeven. Als je een kind hebt gekregen, dan gaat Ien met de envelop rond en haalt een mooi kado. Als je moet huilen, dan troost ze je en als je ziek bent stuurt ze een kaart. Daarbij is ze gewoon de beste secretaresse aller ooit, die alles op orde heeft, kan plannen en al haar afspraken na komt. Ien is ons zonnetje.

Al een paar weken is ze nu thuis, vanwege een hardnekkige longontsteking. Of althans, dat dachten we. Gisteren bleek dat ze - niet-roker, niet-drinker- longkanker heeft, met uitzaaiingen in haar lever en milt. Dat ze misschien nog een paar maanden heeft, maar waarschijnlijk slechts weken.

Ik hoef niet te zeggen hoe oneerlijk het is, en hoe gemeen; dat is duidelijk. Nee, wacht, ik zeg het toch. WAT IS DIT FUCKING ONEERLIJK EN FUCKING GEMEEN! Oooh! *middelvingers & tranen*

Martha

Slush Puppie, als in Utrecht

Ik fiets graag, om vele redenen. Ik kan als ik op de fiets ben zelf bepalen wanneer ik ergens heen ga en hoe laat ik weg ga, ik krijg beweging, kan makkelijk afsnijden, ben buiten, mag drinken en kan erg goed zonder handen fietsen, wat ik persoonlijk enorm aan mijn cool vind bijdragen.

Vanmorgen stapte ik dus op de fiets naar werk. Door alle sneeuw zag Utrecht er geweldig uit. De bomen de daken, MAAR OOK DE WEGENNNN waren wit. Bomen, prachtig, daken; Anton Pieck-ish, de wegen... niet gestrooid en dus eigenlijk niet wit, maar een grote uitgesmeerde bruine Slush Puppie. Broek na een straat dus ook Slush Puppie, ehmm... die auto die probeert weg te rijden, glijdt gewoon tegen de stoep. Oh..hoi mevrouw, ik help u wel even overei ... ho... zelf blijven staan. Jongetje; pas je op voor de BUS WANT DIE KAN NNNNIET REMMEN, NIETzogoedREMMENpfjoe. He, hallo Turkse moeders; jullie lopen gelukkig ook naast jullie fiets, dit verzustert, vinden jullie ook niet? Inmiddels ben ik al een half uur te laat voor werk, maar he, ik ga dus echt niet mijn nek breken zomaar hier bij de ganzenweide, dus jullie kunnen snateren wat je wilt. Okay stukje fietsen ... adem mezelf de bochten door, met een stijf getrokken mond en opengesperde neusgaten. Ik hou er niet van als mijn achterwiel uitbreekt namelijk... Hou vol. Vlak bij werk ... He, wat cool dat iemand een waterballon heeft gemaakt en die heeft laten bevriezen hier op straat.

*maakt aantekening in hoofd om zelf ook waterballonnen te gaan laten bevriezen EN om straks op internet te kijken welke politieke partij zich sterk gaat maken voor ' Utrechtse wegen met zout bestrooien als het sneeuwt' en om op die partij te stemmen morgen*

Simon en Oma

Soms eten Siem en ik Chocogaaf (Chocotoff, maar dan van de Lidl), dat is meestal op dinsdag, maar nu een keer op vrijdag.

Verder ga ik zo naar Oma om mossels te eten. Vanmorgen heb ik even gebeld om onze afspraak nogmaals te bevestigen (dat doen we altijd een keer of zeven) en zoals altijd vroeg ze of het allemaal wel door kon gaan vanwege het weer. Zoals altijd zei ik dat het best in orde zou komen. Zoals altijd vroeg ze of het niet te zwaar was om de mosselen mee te nemen in de trein (maar ik vind dat juist wel gezellig, zo met de mossels). Dus ik zei, zoals altijd, dat het me niet uit maakte.

Zoals altijd zei ze dat ik geen bloemen mee moest nemen. Zoals altijd ga ik zometeen hier in de straat een plantje halen.

Het wordt vast heel gezellig vanavond, net als altijd.

Even het gras voor Freia's voeten weg maaien

Annie mag niet zingen en vlucht naar Spanje

Een glaasje wijn en een ereplek op de tribune. Dat is wat BZN Annie Schilder te bieden heeft tijdens het afscheidsconcert volgend jaar.

Afscheid

De voormalig zangeres van de band wilde graag zingen tijdens de afscheidstoernee, maar BZN ziet dat niet zitten. Zanger Jan Keizer wil haar "van harte welkom heten, maar er is geen sprake van optreden met BZN", stelt hij op de website van de groep. "Van Annie Schilder is 22 jaar geleden in Nijmegen al afscheid genomen."

BZN

"BZN is echt heel kinderachtig bezig", heeft Annie laten weten. "Ik krijg hier een naar gevoel bij. Ik ga snel naar Spanje." Keizer: "Ik hoop dat ze wel komt. Dan drinken we een glaasje wijn en halen we leuke herinneringen op."

Stoppen

De Band Zonder Naam kondigde 15 februari aan te gaan stoppen. De afscheidstournee begint in oktober en loopt door tot juni 2007. BZN benadrukt dat de tournee het afscheid betekent van de huidige band.

*

Bovenstaand heb ik van de website van RTL Nieuws geplukt. Mijn oog viel hier op, omdat ik als kind een fervent fan van deze Volendamse pophitproducerende formatie was. Ik heb zelfs een keer een plaat van ze gekocht, samen met mijn vader (een Spaanstalige, volgens mij ... ik probeer nu op werk fonetisch mee te zingen om een taal uit de liedjes-van-toen te extraheren, maar helaas...).

Freia wilde altijd 'kinderen voor kinderen' luisteren (en daar heb ik dus nooit een vlammende passie voor weten te ontwikkelen) en ik wilde dus BZN. Het is denk ik de ernstigste bedreiging van onze levenslange vriendschap tot nu toe geweest. Maar echt. We hebben er rondom de verkleeddoos heel wat veldslagen om uitgevochten en met onze vecht-Kennen op elkaar ingehakt over wiens bandje in de recorder mocht. (Meestal kwamen we overigens als compromis op Tol Hansen uit.)

Voordat bovenstaand artikel van RTL Njoez Freia onder ogen zou komen, en zij mij hier digitaal zou ridiculiseren, dacht ik van *rats* grasweg en HAHAAÁ Griet, nu kan je dat lekker niet meer doen.

Aan de verdere mensen: Friso; kan je even voor me kijken welke plaat het is? Nynke; Shirley WINT het qua everlastin' cool, en dan ook groots. En ... Martin; zal je me ook nu, na deze onthulling, nog graag zien?