Sunshine has left the building

Je hebt mensen die iedereen graag ziet. Zelf ben ik niet zo iemand, maar mijn collega Ineke is dat zeker wel. Parmantig meisjesachtig zwiept ze met haar vlechtje heen en weer als ze door de gangen loopt. Ze fietst door weer en wind naar werk en van haar mag je een droge polo uit de stapel relatiegeschenken pakken als jij zelf wel nat bent geregend omdat je te stom bent om een regenjas te kopen. Ze maakt notulen waardoor iedereen welbespraakt lijkt en waardoor iedereen ineens snapt wat iedereen bedoelde. Als je pijn in je rug of je schouder hebt, dan zorgt Ien voor een goede stoel of gaat jouw gelpad terug pakken bij de mondige collega die m ooit van je heeft geleend, maar vervolgens niet meer terug heeft gegeven. Als je een kind hebt gekregen, dan gaat Ien met de envelop rond en haalt een mooi kado. Als je moet huilen, dan troost ze je en als je ziek bent stuurt ze een kaart. Daarbij is ze gewoon de beste secretaresse aller ooit, die alles op orde heeft, kan plannen en al haar afspraken na komt. Ien is ons zonnetje.

Al een paar weken is ze nu thuis, vanwege een hardnekkige longontsteking. Of althans, dat dachten we. Gisteren bleek dat ze - niet-roker, niet-drinker- longkanker heeft, met uitzaaiingen in haar lever en milt. Dat ze misschien nog een paar maanden heeft, maar waarschijnlijk slechts weken.

Ik hoef niet te zeggen hoe oneerlijk het is, en hoe gemeen; dat is duidelijk. Nee, wacht, ik zeg het toch. WAT IS DIT FUCKING ONEERLIJK EN FUCKING GEMEEN! Oooh! *middelvingers & tranen*

Martha