Met extra tzatziki, inderdaad

Het was vandaag zo'n dag waarop t niet mee zat. Ik had een borrel op nieuw werk afgezegd, waar hele leuke mensen zouden komen, voor een barbeque met oud werk. Ik had er echt zo veel zin in. Hoe zou het met iedereen zijn??

De NS was echter am hasslichsten vandaag. Zo van, als je om 17.00 uit Den Haag weg gaat, dan ben je om 19.00 in Utrecht, en je hebt half Nederland gezien. Toen moest ik dus nog drie kwartier treinen naar de bbq, en overstappen, en ik zou er gewoon veel te laat zijn. En dat trok ik bijzonder slecht.

Ik besloot bedroefd naar huis te lopen en onderweg dan maar een pita tzatziki en gekoold vlees te eten. Het motregende op mijn gezicht, het papiertje om mijn broodje werd slap. Ik had net het hele broodje op, en mijn gezicht gepoetst met een verfrommeld servetje, toen vier jongens me inhaalden.

Een van de jongens zei: "Hee."

Ik zei 'hoi' terug, perste er een glimlach uit en liep in elkaar gedoken door.

Jongen1: "Wil je met ons mee, om iets te drinken op Ledig Erf?"

Ik: "Nee dank je. Ik ben heel naar gezelschap vandaag, ik heb een rotdag. "

Jongen1 :"Je mag best heel de avond tegen me zeuren hoor." *trekt wenkbrauw op van 'ik meen dit'*

Ik: *glimlacht nu oprecht* "Ik heb even een rustige avond nodig."

Hij: "Dan bel ik je als je uitgerust bent."

Ik: "Hmmm, ja ... dat kan wel, ja. ... Ik vind het leuk je het vraagt, ik voel me alleen dus niet zo... ... tsja, gewoon niet zo. En ik heb te veel tzatziki op."

Hij: "Ik vind niet dat je er 'tsja' uit ziet hoor. Ik vind dat je er *keurt* ... áárdig uit ziet."

Ik: "Dank je wel."

Hij: "Een fijne, rustige avond dan. En ik bel je. Dag!"

Ik zei hem gedag en glimlachte terwijl ik de sleutel in het slot van de voordeur stak.