Als zwerver of als clown????

Freia schetste ooit het dilemma waar veel mensen (ok vrouwen) zich in zullen herkennen. Het antwoord op de vraag: wat zal ik aan doen vandaag? Soms doe je nl. je kledingkast open en alles wat voorheen nog prima & hip was is ineens verwassen, afgedragen, uitgelubberd en stom en je wilt er niet meer (dood in gev...) gezien worden.

Hoe je ook combineert; de vraag die zich op blijft dringen is: zal ik vandaag als zwerver de straat op gaan ... of als clown??

Ik kwam op deze anekdote omdat Nynke en geconfronteerd worden met een soortgelijk dilemma. Onze wasmachine is namelijk stuk. En wij dus moeten kiezen; gaan we stinkend of gaan we bloot? (Gelukkig mocht ik bij Sanne mijn was doen, en heeft zij die net bij mij langs gebracht, compleet gewasverzacht, lekker ruikend, schoon, en net zo mooi gevouwen als mijn moeder het zou doen.) Thanks, hon!

Met extra tzatziki, inderdaad

Het was vandaag zo'n dag waarop t niet mee zat. Ik had een borrel op nieuw werk afgezegd, waar hele leuke mensen zouden komen, voor een barbeque met oud werk. Ik had er echt zo veel zin in. Hoe zou het met iedereen zijn??

De NS was echter am hasslichsten vandaag. Zo van, als je om 17.00 uit Den Haag weg gaat, dan ben je om 19.00 in Utrecht, en je hebt half Nederland gezien. Toen moest ik dus nog drie kwartier treinen naar de bbq, en overstappen, en ik zou er gewoon veel te laat zijn. En dat trok ik bijzonder slecht.

Ik besloot bedroefd naar huis te lopen en onderweg dan maar een pita tzatziki en gekoold vlees te eten. Het motregende op mijn gezicht, het papiertje om mijn broodje werd slap. Ik had net het hele broodje op, en mijn gezicht gepoetst met een verfrommeld servetje, toen vier jongens me inhaalden.

Een van de jongens zei: "Hee."

Ik zei 'hoi' terug, perste er een glimlach uit en liep in elkaar gedoken door.

Jongen1: "Wil je met ons mee, om iets te drinken op Ledig Erf?"

Ik: "Nee dank je. Ik ben heel naar gezelschap vandaag, ik heb een rotdag. "

Jongen1 :"Je mag best heel de avond tegen me zeuren hoor." *trekt wenkbrauw op van 'ik meen dit'*

Ik: *glimlacht nu oprecht* "Ik heb even een rustige avond nodig."

Hij: "Dan bel ik je als je uitgerust bent."

Ik: "Hmmm, ja ... dat kan wel, ja. ... Ik vind het leuk je het vraagt, ik voel me alleen dus niet zo... ... tsja, gewoon niet zo. En ik heb te veel tzatziki op."

Hij: "Ik vind niet dat je er 'tsja' uit ziet hoor. Ik vind dat je er *keurt* ... áárdig uit ziet."

Ik: "Dank je wel."

Hij: "Een fijne, rustige avond dan. En ik bel je. Dag!"

Ik zei hem gedag en glimlachte terwijl ik de sleutel in het slot van de voordeur stak.

Een nieuw bericht, puur & alleen om M. te plezieren

Ja. Het is druk. Ik ga er zo ook weer vandoor, bij Erik eten, nicely. Maar eerst dus even een berichtje opdat M. niet meer te kijk staat als iemand die een dierenarts wordt; ooit, hopelijk en dankzij stukjes alhier te kijk staat als iemand die gieren negeert en spinnen slaat.

M. had op zich wel goede argumenten om te pleiten voor een nieuwe post. Hij zei: "Martha, dat stukje over die spin staat al 750 jaar op je log, en dat is bijna zo lang als de gotische Dom in Utrecht staat, en ik ben het zat, want al mijn vrienden zitten te studeren voor de laatste tentamens en als studieontwijkend gedrag kijken ze dan her en der en dan vinden ze jouw blog en dan snappen ze dat ik M. ben, omdat mijn naam met de M. begint en jij mij kent. En OK! ze snappen het ook omdat ik iemand ben die dingen doet waarover het goed bloggen is, en ik word er dus soort van op aangesproken op plagerige toon."

"En ohja," voegde hij nog toe. "In de tussentijd heb ik alweer een paar tentamens gedaan en weet ik dus alweer vet veel meer van dieren dan toen je dat vorige schreef, dus nu had ik één en ander waarschijnlijk heel anders aangepakt."

Voor jou, dus, M.