Wij volgen echt niet elke modegril (we hebben ook geld nodig voor bijvoorbeeld wonen)

Sanne is ziek. Om te voorkomen dat ik dat ook word, praten we over de MSN. We hebben het altijd over interessante dingen, maar dit was wel echt een juweel van een conversatie, tsjek voor jezelf:

Ik: Wat heb je gedaan vandaag?

Sanne: Nah, pfff ... beetje Marie Claires gelezen.

Ik: OH, en??????????????? Wat moeten we aan deze zomer???????????????????????????????????? (pen en papier in de aanslag)

Sanne: Ik had ouwe. Dus ik weet alleen hoe we er afgelopen winter uit hadden moeten zien.

Ik: Dat wil ik denk ik niet weten...

Sanne: (onverstoorbaar) ... We hadden dus hakken van 10 cm minstens moeten hebben.

Ik: Ik ben blij dat je daar nu pas achter komt. Als ik dat eerder had geweten dan had ik heel de winter binnen moeten blijven van schaamte.

Sanne: Of van hoogtevrees.

Nynke & Martha aan de ochtendkoffie

Vanmorgen.

Nynke: "Yo, koffie?"

Ik: "Hell yes."

Wij: "Djiezz, dat slaap dit soort dingen met je haar kan doen."

Hier komt geen huilen van

In de categorie 'Mensen die ik ken die echt dingen kunnen' . Ik ken Richard. Vol bewondering luister ik al jaren naar alle slimme zakendingen die hij verzint & met passie uitvoert. Zelf zou ik het allemaal nooit bedenken.

Ok, ik kan weer andere dingen dus ik word er niet depri van ofzo. Ik bedoel; ik draai pannenkoeken om met een driedubbele salto (en als Richard dat probeert blijven ze tot nu toe altijd aan het keukenplafond plakken, dussssss...)

Maar nu heeft hij weer iets bedacht: www.ruilen.nl Ik zeg WOOOT! En ik zeg dat niet alleen, want vanavond komt Richard op 3FM bij dj Michiel (19.00; dus pump up da volume, bitchez). EN; het aller-, aller-, allermooiste; je kunt nu al bieden op iets wat Michiel op www.ruilen.nl heeft gezet ... namelijk zijn:

BADEENDJESSLEUTELHANGER!!!1!!111!! (Ik gooi zelf mijn gewatteerde nordic walking stokken in de strijd, dus je moet wel met iets goeds komen.)

Easy on the new things

Momenteel zit ik, net als Nynke, heel veel in de bieb. Ik schiet goed op met mijn magnum opus, maar het valt me zwaar; laatste loodjes enzo.

Ik ben dan ook niet tot veel in staat, sociaal gezien. Ik zie momenteel alleen de mensen die mij ook velen als ik door een tv-programma heen praat, omdat ik ineens een *flits* door krijg van iets dat in mijn scriptie kan, mag, MOET. (Waarna ik brabbelend richting de computer schuifel, met koorts in de ogen, om vanalles te typen, knippen en plakken.)

Het voelt of ik een ei aan het uitbroeden ben, wat dood gaat als ik het te lang alleen laat. Ik MOET heel de tijd typen, lezen, schaven en vooral heel veel malen.

Het spijt me dus dat ik niet zo sociaal ben. Dat ik weinig bel en mail en soms niet heel veel belangstelling aan de dag weet te leggen voor wat er nog meer in de wereld gebeurt. Nieuwe indrukken kan ik niet heel best verwerken.

...

Ik kan alleen echt niet wachten tot ik jou leer kennen, Eli, ik vind het zo leuk dat je er bij bent!!

De deeltijdloge had zitting

In café DeRat troffen Gerhard en ik elkaar. Nog druipend van de regen kusten we elkaar op de wang, rook prikte in mijn ogen, we zeiden: "het is lang geleden". Buiten was het donker. We namen plaats aan een klein tafeltje bij de deur en dronken Chouffe.

De deeltijdloge had eindelijk weer zitting.

Van 9-11 krijg ik gewoon geen genoeg (laat mij)

Zo, het was dus tof.
Veel gezien, gedaan en goed bijgekletst. En weer eens bleek; het gezelschap maakt je reis echt de moeite waard (een bloemlezing).
- Broet (uiteraard, want hem ging ik bezoeken)
- Thomas de Duitse journalist, die een perfecte vliegtuighomie was. Hij werkte op 9-11 in New York voor de ARD. Telefonisch deed hij verslag van wat hij zag. "Mijn vrouw riep me terug uit de lift, dat ik moest komen kijken. Eerst dacht ik nog aan een gewone brand, wij woonden destijds aan de ' andere kant', niet aan de kant waar de vliegtuigen de toren binnen vlogen. Pas toen het tweede vliegtuig naar binnen ging, en die vuurbal om de toren sloeg, begrepen we dat het echt mis was. Ik was op dat moment de enige ARD-journalist hier in New York. Voor zowel radio als tv moest ik verslag doen, 56 uur heb ik aan 1 stuk door gewerkt, het was ongelofelijk." EN Thomas heeft al heel vaak mijn ultimate idol Kofi Annan geïnterviewd. "Ik zag hem altijd in New York, maar laatst was ik toevallig in Duitsland toen ik bij een persconferentie met Kofi moest zijn. Het is zo'n vreselijk aardige man. Kofi zei ' kom je nou echt dat hele stuk uit Amerika om mij hier die vraag te stellen, ik mag toch hopen van niet.' "
- Verder ontmoette ik 2 mensen die Nitin heten. 1 was wel ok, maar verder niet heel bijzonder. De ander was wel erg leuk. De leuke vertelde dat hij jarig was (en liet zijn paspoort zien om te bewijzen dat het echt zo was) en vertelde dat hij bij Ivanka Trump in de klas had gezeten en van Mauritius kwam en dat hij klasgenoten had wijsgemaakt dat ze daar nog altijd in bananenbladeren rondlopen (en deze leugen zelf weer was vergeten TOTDAT zijn klasgenoten bij hem langs wilden komen in de vakantie en naar hem toe kwamen met het verhaal dat er rotte weinig boten van het vasteland naar Mauritius gaan. Toen Nitin vroeg waarom ze dan niet met het vliegtuig kwamen, zeiden ze ' jamaar jij had gezegd dat jullie op Mauritius niet wisten wat dat was en dat jullie nog in bananenbladeren liepen etc.) En deze Nitin wilde met me uit en stelde voor om te gaan... voetballen, maar ik ben daar geen ster in.
- De Pool met wie ik uit lunchen ging. Hij werkt vlak naast Ground Zero. Ook op 11 september 2001 al. "We hoorden eerst alleen heel veel lawaai, toen we gingen kijken wat er aan de hand was, zagen we ineens het tweede vliegtuig de andere toren binnen vliegen. Toen moesten we rennen, het gebouw uit en weg, weg, weg. Het ergste was het om de mensen uit de torens te zien springen. Echt afschuwelijk was dat, dat ze soms hun koffertje nog vast hadden... Wij hebben heel veel geluk gehad, want ons gebouw was vreselijk beschadigd, we hebben 4 maanden ergens anders moeten werken."
- De pistolen-oma die naast mij zat op de terugweg in het vliegtuig. "I live near Philadelphia, and I never leave the house without my gun. I have a licence. And you can't just shoot anyone you know, but if they come up to me, I can tell you honey, I won't hesitate." Bijna 70 jaar dus.
En zo nog meer, maar ik moet ook nog wat andere dingen doen, dussssssssss later!

The Big Apple

Ik ga zo naar New York, daar is nl. mijn broer, oftewel Hendrik de Eenzame Vis in een Boom (http://hendrikdeeenzamevisineenboom.punt.nl/). Ik ga ff tien dagen thee bij m drinken.

Ik heb alle echt belangrijke dingen op mijn bed gegooid, die werk ik vanavond met een shovel mijn tas in, en ik heb verder ongeveer 47 miljoen minikrentenbollen, dus ik zeg, 'kom maar op NY-bitchez'.

Tot straks, Roelof! (& ohja, je hebt de groeten van Oma)

Sista

Ziekte van Pfeiffer

We zaten in de tuin toen Oma vroeg hoe het met Griet is.

Oma: "Ze heeft toch de ziekte van Pfeiffer?"

"Klopt", zei ik. "Maar het gaat goed met haar hoor. En ze is hier, dus u kunt zelf aan haar vragen hoe het met haar is."

Oma: *vertrouwelijk, met een hand op mijn arm* "Nee, daar gaat het niet om. Weet je wat het is? Ik denk dat ik misschien ook de ziekte van Pfeiffer heb..."

Ik: "Waarom denkt u dat dan?"

Oma: "Nou, als ik ben opgestaan en ik heb een paar dingen gedaan, dan moet ik even gaan zitten want dan ben ik al moe. Dus ik dacht 'misschien heb ik dan ook de ziekte van Pfeiffer', want Griet had dat ook en zij was daar heel moe van, toch?"

Ik: "Ik denk dat dat wel mee zal vallen, hoor, met die Pfeiffer. En u heeft toch ook geen keelontsteking ofzo?

Oma: "Nee, dat heb ik niet." *peinst wat voor zich uit*

Ik: *hoe breng ik dit tactisch??* "Ik denk dat het komt omdat u 91 bent..."

Oma: "Zou je denken?"

Ik: "Ik denk het wel, ja."

*Oma weegt eea tegen elkaar af en besluit dat 91-zijn niet de oorzaak van haar vermoeidheid is*

Oma: *neus in de lucht* "Ik ga het toch nog maar eens aan de dokter vragen."