Ik ga

We wandelen door de tuinen van de Villa Borghese, de Galleria is helaas uitverkocht tot en met donderdag. Jammer, maar het park hier is zo mooi, dat we eigenlijk net zo lief buiten zijn. In de Santa Maria del Popolo hebben we net de Caravaggio's bekeken en een kaars aangedaan (het waren van die stomme lampjes). Nu slenteren we over de witte paden van het park en laten ons verrassen. Na elke bocht zien we wel een standbeeld of een vijver. De stad lijkt hier ineens heel ver weg. Het is januari, maar in de zon al 16 graden. Rome ruikt naar nieuw leven, naar lente.
Jij kunt geen relatie hebben op dit moment, zeg je. Een vriendschap voelt voor mij te veel als een uitgeklede voortzetting van wat we hadden; daar begin ik dus niet aan. Het is moelijk om je vriendschap af te wijzen en je pijn te zien. Je zegt: 'Je kilte doet me zeer'. Ik weet het, maar ik moet me staande houden. Als ik jou te dicht bij mijn hart laat en je doet het nogmaals pijn, weet ik niet hoe ik.

Uren staan we al tegenover elkaar, zo voelt het althans. Je ogen eten mijn gezicht en mijne eten het jouwe. We hebben niks meer te zeggen, of eigenlijk juist teveel.

Ik moet gaan.

Weg van deze tegels, weg van hier. 'Ik moet doorlopen', zeg ik, terwijl ik roerloos blijf staan. 'Ik moet echt weg', zeg ik na en tijdje. Ik scheur me los en begin te lopen. Omkijken doe ik niet. Lopen, gaan door de waas van tranen, gaan. Naar huis, mijn koffers pakken. Weg hier, morgen ga ik naar Rome.