Terug

De lucht is hier warm en veel zachter dan die in het waterkoude Nederland. De laatste avondzon strijkt over de stad terwijl we naar Termini rijden, overal gaan de lampjes aan, mensen haasten zich in auto’s en op motorino’s naar huis of naar een bar voor een aperitivo. De bomen bij het station zitten nog steeds vol met spreeuwen.
Nadat we iedereen weer in de armen hebben gesloten en onze koffers hebben weggezet, gaan we meteen mee de auto in, de stad in, pizza eten. Tot laat in de nacht zwerven we daarna van plein naar plein, we zien Bruno en het Pantheon en volgen straatjes tot we voor de Trevifontein staan. Het schouwspel van licht en water raakt me opnieuw. Dag Rome, dag geweldige stad, ik ben terug! Omarm me en betover me zoals je alle keren deed.
Het is zó druk in de stad vandaag! Op televisie zie je wel eens zo’n stroom Chinezen of andere Aziaten door een straat glijden, dan hoor je een voice over die iets bij die beelden vertelt. Daar lijkt het hier op Hoog Catharijne nu ook wel een beetje op. Geen een mens is in de massa van een ander te onderscheiden.

‘And all I see is you’, zingt Dido ineens in mijn hoofd.

Ik sta aan de grond genageld, je bent nog zeker vijftig meter bij me vandaan en ziet mij nog niet. Ik herken jou meteen, ondanks je muts en je sjaal. Dan zie je mij. Het is ruim een maand geleden dat ik je even heb gezien. Toch 'wist' ik dat ik je vandaag tegen zou komen, ook al woon je nu ver weg. Ik zeg als begroeting ‘ik dacht dat ik je bij de Media Markt zou tegenkomen’. Jij zegt ‘Daar wilde ik ook nog heen, maar ik had er geen tijd voor’. We staan roerloos in de mensenstroom als twee rotsblokken in een rivier.