Een ordinaire dief

Onze kerstboom, hier op werk, staat nog een beetje uitgedroogd in het hoekje te vegeteren. Daarom houden wij echter niet minder van hem (haar?). Toen gisteren een studente met een gevlekte hyena-achtige belangstelling om onze groene vriend heen liep te sluipen, zei ik dan ook "Hee wat moet je van hem / haar???". Ik bekeek haar met mijn loeroogjes. "Die is nl. van ons, de mensen van De Afdeling Waar Ik Werk En Dus Loyaal Aan Ben, dusssssss...".

Het meisje bekeek mij van 'Wat ben jij een trúúhúút, laat me, ik haat je'. Met een verveeld hoofd zei ze vervolgens: "Ik wil de slinger uit de boom hebben. Ik wil 'm gebruiken voor een masker wat ik aan het knutselen ben."

Ik zei: "Dat kan niet, die slinger is van DAWIWEDLAB. Dus HELAAS."

Het meisje schold mij in haar hoofd uit voor rotte vis en bekeek mij nog eens goed opdat ze mij tegenover haar vriendinnen adequaat kon beschrijven en in de beschrijving mijn fysiek zwakkere punten lekker aan kon dikken (letterlijk en dus figuurlijk). Ze zei "Oh", en liep weg.

Ik heb meteen heel de boom leeggeragd en alles in dozen gestopt. Alleen het onbreikbare strikje aan het puntje van de boom heb ik laten zitten. Dat is zij er dus alsnog uit komen pikken toen ik naar huis was, vertelde Tanja vanmorgen.

Wat een trut!