Wie het laatst lacht etc.- als ik tenminste de laatste ga zijn

Ik stond dit weekeinde ergens nonchalant te doen met een wijntje zwierig in de hand. Het was avond of nacht en in een tuin op een geheimgedaanoverdeverjaardagsfeest en het weer was lekker en er waren hapjes en drankjes en iedereen vermaakte zich prima, op de Roessische Frau na, maar die doet er ook zelf niet echt veel moeite voor dus ja.

Net toen ik mijn haar nog eens heen en weer zwieperdezwaaide en een tomaatje at, ging iemand mij bevragen over wat ik zoal uitvoer. Ik vertelde van nou werk en studie. En om elke door mij uitgesproken alinea barstte hij keihard in lachen uit.

Ik dacht dat hij gek was.

Ik dacht het echt.

Met de beste wil van de wereld snapte ik niet wat er te lachen was aan 'ik werk en ik studeer dus' *muhihihihi* 'Op de Hogeschool Utrecht en op de UU; als je het echt weten wil' *muhihiháááá-áá-á* (hier zette ik grote ogen op en keek het gezelschap rond van; zit er een beest op mijn hoofd, zeghetmezeghetme) 'Geen beest', verzekerde iedereen me met één blik.

'Help',

dacht ik toen (help mij met (com)passie).