Oma met humor

Gisteren sleepte ik mijn murwgecarnavalde lijf terug naar mijn eigen bed. Ik deed dit over het algemeen per openbaar vervoer, en dat ging allemaal best. Er lag veel confetti in de trein (en dat zou vaker moeten) en toen ik op Utrecht CS aan kwam, stond mijn bus klaar, als ik niet zo gaar was geweest, dan had ik een salto gemaakt, of op mijn kalender gekeken of pasen, pinksteren en kerst toevallig op dezelfde dag vielen, want dit gebeurt mij dus nooit. (Oké bijdehandjes; ik wil geen uitleg over hoe carnaval zich kalendertechnisch gezien tot pasen, pinksteren en/ of kerst verhoudt, want dat weet ik wel, maar het schrijft gewoon zo leuk, dus laat me.)

Ik ging de bus in en probeerde zo te gaan zitten dat ik dit keer nou eens geen geblokkeerde schouder op zou lopen met het stop-knopje-indrukken (wie bepaalt op welke plek in de bus die dingen komen?) en dat als de deur open ging, ik me alleen maar struikelend van de bank hoefde te laten vallen en dan zo bij mezelf op de stoep zou landen (dan zou ik Nynke bellen 'Hee, alles okidoki? Ik lig voor de deur, kan je me even naar boven slepen, net als in Bottom?', en zou het verder goed komen).

In elk gevááál. Er stapte na mij een oma in. Een kleine leuke met wit haar en een stok. De joviale en spraakzame buschauffeur keek haar vorstend aan en zei "dag mevrouwtje", zij keek hem aan en zei met een stalen gezicht "dááág mevrouwtje", terug en ze zei ook nog "ik moet naar die halte, dus kunt u hier stempelen alstublieft", met haar vinger op haar strippenkaart prikkend. De buschauffeur keek heel erg * .... .. . ..* , deed wat de oma vroeg en begon overbluft aan zijn rondje.

En zo, en niet anders hoort carnaval te eindigen (als je op zondagavond al weg moet).