Ode aan Rinus

Als ik de afgelopen weken ergens heen wilde fietsen, dan leek het of ik constant een heuvel van een graad of 90 aan het be-collen was. Oh. Mijn fiets liep overal aan en wilde niet meer uit de zwaarste versnelling. Na twee straten was ik gegarandeerd doorgezweet en moest ik best wel huilen.

Dit lijkt klein leed, maar in Utrecht hebben fietsenmakers dus De Macht. Als je een nieuwe bel wilt, dan vervangen ze meteen zowel voor als achter je binnen- en buitenband en rekenen je daarvoor 150 euro; en dit vindt iedereen normaal, want het gebeurt heel de tijd. Klote, maar je berust er in.

Ik wilde dus niet naar de fietsenmaker. Tot ik aan Rinus in de Twijnstraat dacht. Hij ziet er uit als een piraat met een lange witte baard en wit warrig haar. En anderhalve tand (en een trek-been, maar het kan ook zijn dat ik dat wil, en dat dat niet echt zo is). En -ECHT WAAR, hoe mooi is dit??- hij heeft in zijn zaak zichzelf en zijn voorvaderen (die voor hem de fietsenwinkel hadden) in een Mount Rushmore- wandschildering verwerkt.

Ik dus naar Rinus. "Ik weet dat je m niet meer kunt 'herstellen zoals het hoort' maar als je het beter kunt maken dan het nu is, dan ben ik al heel blij." Hij zag de wanhoop & tranen in mijn ogen en beloofde zijn best te doen.

Enige dagen later kon ik mijn lieve fiets ophalen. "Ik heb de banden opgepompt, alle dingen die aanliepen zó verbogen of weggewerkt dat je er geen last meer van hebt. Ik heb m ook in een normale versnelling gezet en verder gewoon nog wat dingen verbogen... Nu doet hij het weer prima. "

Ik trok mijn portemonnee. Had dertig euro gepind.

"Dat is dan twee euro alstjeblieft", zei Rinus.