In mijn hart moet ik huilen, maar ik doe nonchalant

Dit weekeinde was het Smartlappenfestival in Utrecht. Hoe. Heerlijk. Is. Dat??

Nou, héél, dus.

We waren in De Zaak (met Markje en Freia dus en met mij) omdat we daar al een aantal jaar in het rond slieren & dat ons uitermate bevalt.

Binnen een kwartier waren we vrienden met een groep mensen uit Kerkdriel. Hoofdpersoon in deze groep was een Overleden Mevrouw. De groep bestond uit haar man, haar broer, de buurman van haar broer en haar beste vriendin (en nog 28 *geen grap geen grap* anderen, maar die waren ergens anders aan het hossen).

De Overleden Mevrouw was altijd helemaal gek geweest van smartlappen en dito festivals, dit was het eerste jaar zonder haar. De groep had het leuk en we dansten en zongen allemaal op alles mee. Als de man van de Overleden Mevrouw het moeilijk had, gingen de anderen hem omhelzen.

De beste vriendin van de Overleden Mevrouw werd gebeld. Toen ze terug kwam vertelde ze 'mijn enige dochter staat op het punt om te bevallen, om de vijf minuten heeft ze weeen. Het is mijn eerste kleinkind'.

"WOW', dacht ik. 'Deze groep IS een levenslied!!'

(mijn hart pinkte een traantje weg, maar ik bleef inderdaad)