Daten met een theoloog

OK!

GEEN, geen 'godverdomme' zeggen.

Geen 'djiezz', geen 'Christ alive'.

Pfffffffffffffff ... gggggggggg, ik bedoel, nou... ik... mén verbied mij een woord en ik Gilles de la Tourette het heel de avond!! En dit is geen één woord; dit is ... een spectrum, een taal...

Nouja in elk geval eerst is er het VOORWERK.

Aan uiterlijk gerelateerde aandacht: hetzelfde als normaal (als in 'wanneer ik een date heb'-normaal). Extreem veel tijd steken in het jezelf er nonchalant(-elegant-sexy)-en-dat-kost-mij-nul-moeite uit laten zien. Dat kost uren, mannen, dat jullie het even weten.

De plaats-date vooral aan hem overlaten (hopen dat het nhhhhhhhhhhhiet het café bij mij op de stoep is, want dan komen gegarandeerd 12 mensen die ik ken ' ineens' ook daar iets drinken) ...

Maar wacht. Het is een theoloog. Ken ik kerken met een bar?? -> want dan spreken we vast in zoiets af... Ik ben benieuwd ... *??* Is er iets te doen in die Paardenkathedraal waar ik altijd over hoor?? (Geen idee.)

Nou het werd dus Springhaver. (Na een telefoongesprek wat één grote spraakverwarring werd, maar allee, we hadden elkaar dan ook herontmoet tijdens de film Babel dus spraakverwarring, hahaha, ik vond het wel wat hebben, hij niet, want hij had me s middags een sms gestuurd die ik niet had ontvangen en waar ik dus niet op had geantwoord (we spreken nu over 20.00, en we zouden om 20.30 afspreken, maar we hadden nog niet gezegd waaro) waardoor hij mij geergerd opbelde (om 20.01) van 'of het niet door ging omdat ik niets liet horen' en ik 'hahahá' (spanning), 'nee ik wil afspreken, maar mijn telefoon = gek etc. en ik had je sms niet gekregen en maar ik zie je graag'.)

Wij dus in Springhaver en wij zo van "studie, studie, terroristen, pastoraat, familie, vrienden, inzichten, wijsheden, voorbije liefdes, Utrecht, sigaren" (toen zei de serveerster 'die mogen hier niet' en haatte ons vanaf toen). Wij: "bier, wijn, kamers hebben, druk zijn, schrijvenschrijven, journalistiek , afstuderen; of nog niet, allemaal café's, schrijvers, blog, Connie Palmen, In der Beschrankung zeicht sich erst der Meister, haha, jij zei dat en ik schreef dat vanmiddag!". En toen was het ineens kwart voor twaalf.

Wij naar buiten. Mijn adem veranderde in wolkjes toen ik mijn fiets pakte en hij zei 'ik fiets wel even met je mee naar huis'. Ik zei 'oké' en deed mijn lampjes op mijn fiets. Hij zei: 'Ik heb geen lampjes' en fietste sloom een rondje voor de kroeg.

We fietsten weg en ik had het koud, ik kwam langzaam op gang terwijl de kou ik mijn knokkels begon te bijten. Ik stapte af om mijn handschoenen aan te doen en mijn muts op te zetten, vijf huizen voorbij de kroeg. Hij zei ineens: 'Hier sla ik dus af', en terwijl ik mijn haar achter mijn oren en uit mijn muts deed, maakte hij vaart en ging er vandoor. Hij riep nog iets over zijn schouder, maar ik verstond het niet. Ik zei dus maar 'dag?'.

Ik zag hem gaan en dacht bij mezelf 'hij fietst alsof JUIST DIE hem achterna zit'.

En toen dus niks meer. Amen!

(En op de foto is duidelijk mijn muts te zien, die ik dus rock, en waar het dus niet aan kan liggen allemaal. En - nog prominenter- op de foto te zien is: Martin. Hij heeft het verhaaltechnisch dus afgelegd tegen de theoloog, want anders had ik een verhaal geschreven over hoe Martin me vorige week uitnodigde voor zijn verjaardag, maar helaas. Deze foto dus als goedmakertje.)