Dag!

Vanmorgen zat ik achter mijn computer te werken, toen ik ineens merkte dat er iets in de kamer was. Ik keek achterom, of mijn deur soms open stond en de wind met de gordijnen speelde. De deur was dicht. Ik leunde achterover op mijn stoel om langs de halfgesloten gordijnen op het balkon te kunnen kijken. Toen liep daar ineens, vlak voor de openslaande deuren, een duif. Binnen. Ik schrok niet, maar keek er wel van op. 'Hé', begroette ik de duif in gedachten. De duif liep iets verder de kamer in en draaide zich een slag, naar mij toe. Met een schuin kopje keek 'ie me even aan en knipperde. 'Ik weet het', dacht ik. 'Ze is dood'. De duif hield z'n kopje schuin en stond even besluiteloos stil, knikte toen en draaide hij zich abrubt om. Rustig maar vastbesloten liep hij het balkon op. 'Dag', dacht ik. 'En bedankt voor het zeggen.' De duif keek nog één keer om, zuchtte diep en vloog toen weg.

Dag Ien. Ik hoop dat in de hemel meer van die attente duiven zijn.

Liefs!