Trump Fish Tower

Mijn favoriete zeediertjes, -ze winnen het ook van alle de oplandloopdiertjes, eigenlijk- zijn zeepaardjes. Oh, die vind ik zo lief en klungelig. Het mooist zijn die waar Rascha Peper het in Rico's vleugels over heeft. Die met ribbetjes die naar buiten groeien en op takjes lijken.

Mijn wens is , sinds ik Rico's vleugels las, om er zo eentje te hebben om kleertjes aan te doen en kusjes te geven. MAAR! Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik er zo eentje dood maakte, dus toen heb ik maar guppen genomen. (Eigenlijk waren ze van een huisgenoot, die ze een paar maanden had gehad, en het toen met ze had gehad. Hij heeft ze toen in een koffiekop gedaan en voor mijn deur gezet met het briefje 'Als jij ze niet moet, spoel ik ze door de plee'. En je weet; geef mij iets levends en ik zorg ervoor. Dat is nu 5 jaar geleden.)

In elk geval. Die vissen zijn dus going strong. We hebben ons eerste lustrum gevierd en ik heb ze gePavlov-(1)hersen(cel)spoeld; als ik met mijn nagel tegen de kom tik, komen ze naar boven gesneld, omdat ze weten dat ze dan eten krijgen. Voor die vissen heb ik destijds een soort vaas gekocht, die er uit ziet als een sneeuwpop. Met drie bollen op elkaar. Esthetisch onverantwoord enzo, maar ze vinden het er geweldig, en baren heel de tijd nieuwe guppen, en worden gemiddeld vier jaar (per vis, na kindersterfte).

Omdat Gepke de vissen op mijn pagina zo waardeert, hierbij dus foto's van mijn eigenste fishy medekamerbewoners.

Dááág! Ik ga sporten!